Իմ կյանքի երկու հեղափոխական տարի, այնպիսի երկու տարի, որ երբեք չեմ մոռանա: Հիշում եմ` երբ որ 2011 թվականի սեպտեմբերի մեկին մտա այս դպրոցը, իմ կյանքը 180 աստիճանով փոխվեց: Ես դարձա ավելի նախաձեռնող, ակտիվ, և ամենակարևորը` հասկացա, թե ինչ բան է ազատությունը`
այն
աշխարհը,
որտեղ
դու
պարտավոր
չես
հագնել
սպիտակ
վերնաշապիկ
և
սև
կիսաշրջազգեստ,
դասերի
ժամանակ
զոմբիի
նման
լսել
ուսուցչուհուն:
Ես
սկսեցի
պաշտպանել
իմ
իրավունքները,
հասկացա,
որ
ուսուցիչը
դա
մի
մարդ
չէ,
որից
անընդհատ
պետք
է
վախենալ,
իսկ
դասը`
մի
ձանձրալի
լեկցիա
չէ:
Սկսեցի
ամենավատ
բանի
մեջ
տեսնել
լավը,
հասկացա,
թե
ինչ
բան
է
իրական
ընկերությունը
և
իմացա,
որ
աշակերտ
լինելը
չի
սահամանափակվում
միայն
դաս
սովորելով:
Իհարկե, ես չեմ հասցնի ձեզ պատմել այս ամենի մասին, քանի որ երկու տարվա ընթացքում այնպիսի բաներ հասցրեցի անել, որ մարդիկ վեց տարում չեն հասցնում: Հիմա հասկանում եմ, որ իզուր չվատնեցի այս երկու տարիները: Հասկանում եմ, թե ինչքան բան եմ հասցրել և ինչքա~նը կարող էի հասցնել; Այնքան եմ երանի տալիս 5-րդ դասարանցիներին, նրանք դեռ մի տարի էլ ունեն
այդ
ամենը
հասցնելու
համար:
Հիմա ես ընկնելու եմ մի նոր աշխարհ, սկսելու եմ մի նոր կյանք, նույնիսկ չգիտեմ ուրախ եմ, թե տխուր: Սակայն նույնիսկ եթե ուրախ եմ, հաստատ այս երկու տարին չեմ մոռանա…
Մարիամ Մանսուրյան
Դպրոց-Պարտեզ_Միջին դպրոց
Ես ձեզ երբեք չեմ մոռանա…
Комментариев нет:
Отправить комментарий